Şiir: Yeşil Kadın | Mehmet Çevik

Yeşil Kadın

Yeşil bir kadın gördüm
Gözleri cam kenarı
Koridor koridor kovaladım renklerini
Tuvalim yok aklımı bulutlara sürdüm
Silip süpürdüm toyluğun tüm cenklerini

Adımı soyundum adını iliştirip eline
Yerle göğün buluştuğu yeri sordum
Gözleri gibi saydam bir elbise giyemedi diline
Oysa insan sebepsiz gülemezdi
Bir kalemde ömrümü serdim ayaklarına
Belki inanmadı kim bilir belki de haklı
Karanlık bir boşlukta öylece yürüyemezdi

Bir kadın gördüm biliyorum
Biliyorum bilse o da beni severdi
Kuşlara yasak kervanlara kapalı yokuş bir sokakta
Ve buzdan bir odada öksüren hasta bir yatakta
Tuz yağdı üstümüze ellerimiz eridi

Yeşil bir kadın baharında ömrünün
Rüzgârı tanısa da kar nedir bilmez
Bilmez çünkü kendinden haberi yoktu
Başaran var mıdır gerçekten büyümeyi
Oynadık birlikte oyuna daldık
Ben çocuklaştım o zaten çocuktu
Bizim cesaretimizdi aslında olmayan
Dünyanın adaleti
Hiçbir itirafa sığmayacak kadar çoktu

Yeşil bir kadın
Eski bir kitabın
Eksik sayfalarından tanıyorum
Işıl ışıl bir vadinin dibinde yeşil deniz kızı
Beyazdan daha güçlü duruyor
Bütün tonlarıyla nefesini soluyorum
Ne zaman görsem rüyamda bile
Bir uçağın piste değiyor tekerleri
Ben içindeki yolcu oluyorum

Mehmet Çevik